မုိးသည္းည ပုံျပင္ (ပထမပိုင္း)

                                                 (၁)

           ညသည္ ေမွာင္သထက္ ေမွာင္လာေလသည္။မုိးတြင္းရာသီျဖစ္၍ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခြင္၌ ေလျပင္းတုိက္ခတ္သည့္အသံမ်ားသည္ ျပင္းျပစြာ က်ေရာက္လ်ွက္ ရိွေပသည္။ေလျပင္းတုိက္ခတ္ရာသို ့ တေ၀ါေ၀ါ ယိမ္းခါေနတတ္သည့္ သစ္ကိုင္းအခက္အလက္မ်ားသည္ပင္ စိတ္ေျခာက္ျခားဖြယ္ ေကာင္းလွေပ၏။ ဖြင့္ထားသည့္ ျပတင္းခ်ပ္ႏွစ္ခ်ပ္ကို ကြ်န္မဆြဲပိတ္လုိက္ေသာအခါ ေကာင္းကင္ျပင္ေပၚမွ ျပဳိဆင္းက်လာေသာ မုိးေရစက္မ်ားသည္ ကြ်န္မ၏လက္ခုံေပၚသို ့ အရိွန္ျပင္းထန္စြာ ျဖာက်လာေလ၏။

          ေအးစက္ဖြယ္ မုိးေရစက္မ်ားသည္ ကြ်န္မရင္ထဲ ထုံက်ဥ္လာေစသည္။နာက်င္ရသည့္ ေ၀ဒနာေတြ ရင္ႏွင့္ မဆန္ ့ေအာင္ ခံစားေနရလြန္းလုိ ့ ကြ်န္မႏႈတ္ဖ်ားမွတစ္ဆင့္ စကားလုံးေတြ သြန္ခ်လိုက္မိ၏။                 

                   “မုိးေတြေတာင္ သည္းလာျပီေလ…”   

      ကြ်န္မ၏ မခ်င့္မရဲ ညည္းညဴမိေသာအသံေၾကာင့္ အခန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္း ျဖဴက…

                 “ထီးမုိးေပးတဲ့လက္ကို နင္ပဲ ပုတ္ထုတ္လုိက္ျပီးေတာ့”

        ဆုိျပီး စိတ္္မရွည္ႏိုင္ဖြယ္ ဆုိေတာ့သည္။ျဖဴကို ကြ်န္မ ရီေ၀စြာ စိုက္ၾကည့္ရင္း                          

                   “သူနဲ ့ပတ္သက္ျပီး အားလုံး ျပီးျပတ္သြားခဲ့ျပီေလ…၊ဘယ္အရာမွ ထပ္ဆက္လုိ ့ မရေတာ့ပါဘူး ျဖဴရယ္…”

         ဟူ၍ နာက်င္ႏြမ္းလ်စြာ ဆိုလုိက္မိ၏။ဘုရားေရ…။ကြ်န္မအသံေတြ တုန္ရီအဖ်ားခတ္ေနျပီလား။သူႏွင့္ ေ၀းခဲ့ရျပီးေနာက္ပိုင္း ကြ်န္မ သူ ့ကို သတိမရမိေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ေသာ္လည္း မသိစိတ္က  သူ ့ကို တမ္းတစြဲလမ္းေနမိသည္။သူ ့ ၾကင္နာမႈေလးေတြကို ေတြးမိတုိင္း ၀မ္းနည္းပန္းနည္း ျဖစ္ကာ တိတ္တဆိတ္ ရႈိက္ငိုေနမိတာက အဆုိးဆုံးပါပဲေလ။သူႏွင့္သာ ထိုမုိးသည္းညမွာ မဆုံေတြ ့ျဖစ္ခဲ့ၾကလွ်င္ ကြ်န္မ

တုိ ့ႏွစ္ဦးစလုံးလည္း ဒီလို ေ၀ဒနာမ်ဳိး ခံစားေနၾကရမွာ မဟုတ္ဘူး။အခုေတာ့ သူႏွင့္ ကြ်န္မတုိ ့၏ အတိတ္ ပုံရိပ္ေတြလည္း  ဒီလုိမိုးသည္းညမွာ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ပုံရိပ္ထင္လာျပီေလ။

                                        @@@@@@@@@@

                                                  (၂)

      တကယ္ေတာ့  သူႏွင့္ ကြ်န္မတုိ ့ စတင္ဆုံဆည္းခဲ့ရေသာအခ်ိန္က မုိးသည္းထန္စြာ ရြာသြန္းသည့္ မုိးသည္းည တစ္ည။ထုိညက မုိးမရြာႏိုင္ဘူး အထင္ႏွင့္ ထီးမယူမိဘဲ အေဆာင္ႏွင့္ အတန္ငယ္လွမ္းေသာ ထမင္းဆုိင္တြင္ တစ္ေယာက္တည္း ထမင္းထြက္စား ျဖစ္ခဲ့သည္။ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ ျပန္ခါနီးက်မွ မုိးေတြ သည္းၾကီးမဲၾကီး ရြာခ်ေတာ့သည္ပင္။ဆုိင္ေရွ ့တြင္ ရပ္ရင္း မိုးအေျခအေန ၾကည့္ေနေသာ ကြ်န္မကို သူက ထီးတစ္လက္ လာေပးေတာ့တာပါ။

                          “ေႏြ ဒီထီးကို ယူသြားေလ…၊ကိုယ့္ထီးပဲ…ဘာမွ မျဖစ္ဘူး”      

       သူ ့အေျပာေၾကာင့္ ကြ်န္မလွည့္ၾကည့္ရင္း တစ္ခုခု ေျပာလုိက္ဖုိ ့ အားယူမိေတာ့သည္။ႏႈတ္ဖ်ားထက္တြင္ ေတာ့

                         “ေက်းဇူးပါ…၊ကိုယ္နဲ ့ သိပ္မရင္းႏွီးတဲ့ လူရဲ့ထီးကို မယူပါရေစနဲ ့”

         ကြ်န္မ၏ ျပတ္သားလွေသာ အေျပာေၾကာင့္ပဲလား မသိ။အေၾကာင္သားရပ္ရင္း သူ ကြ်န္မကို ေငးၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ကြ်န္မလည္း ဆက္ရပ္ေနဖို ့မသင့္ေတာ့ျပီမုိ ့ ဒီအတုိင္းပဲ မုိးသည္းသည္းထဲ ေျပးထြက္သြားမိ၏။သူ ဘယ္လုိက်န္ခဲ့မည္မွန္း မသိလုိက္ရေသာ္လည္း မုန္းတီးခဲ့ဖူးသည့္ မုိးသည္းညတစ္ညမွာ ေတာ့ ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္း ေျပးေနရျပီေလ။

         ဒီလုိ မုိးသည္းညမွာ ကြ်န္မ ဘယ္ေလာက္ထိ အားငယ္ခဲ့ရသလဲ…။ကြ်န္မ ဘယ္ေလာက္အထိ စိတ္နာၾကည္းခဲ့ရသလဲ ဆုိတာကို ဘယ္သူကမ်ား သိႏိုင္ပါ့မလဲေလ။ေျပးလႊားေနရင္းႏွင့္ပင္ မိုးေရးစက္မ်ားႏွင့္ အျပိဳင္ မ်က္ရည္ေတြ သြန္က်ေနမိျပီ…။

         အနာေဟာင္းကို ျပန္ဆြမိတဲ့ မုိးသည္းည…။

         ကြ်န္မ ခံႏိုင္ရည္အားကို ဆုတ္ယုတ္သြားေစျပီလား…။

                                               @

         ထုိညက တစ္ေယာက္တည္း အိပ္မရျဖစ္ကာ မ်က္လုံးေၾကာင္ေနမိ၏။အတိတ္မွ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို အိပ္မက္ထဲအထိ ဆက္မက္လာမည္ကို ေတြးေၾကာက္ရင္း မအိပ္မိေအာင္  အားထုတ္ေနရသည္။ အစီအစဥ္မက်လွသည့္ စိတ္ကေလးေၾကာင့္ ကြ်န္မ ရူးမ်ား ရူးသြားခဲ့ျပီလား။သည္ညေတာ့ ကြ်န္မအတြက္ စိတၱဇည ျဖစ္ေနပါျပီ။

         သူတို ့ေတြကေတာ့ ေပ်ာ္ေနၾကေရာေပါ့။ကြ်န္မ ဆက္မေတြးခ်င္။ကြ်န္မကိုေတာင္ သူတုိ ့၏ ကိုယ္ပြားအျဖစ္

အသိအမွတ္ျပဳၾကေသးရဲ့လား။ကြ်န္မ ထပ္မစဥ္းစားခ်င္။ကံၾကမၼာက ကြ်န္မအေပၚကိုသာ ကြက္ျပီး မုိးသည္းျပေနတာကိုေတာ့ ကြ်န္မ အက်ယ္တ၀င့္ျပဳျပီး ဇာမခ်ဲ ့ခ်င္ေတာ့ပါဘူးေလ။

                                          @@@      

         ညက မုိးေရမိထားသည့္ ဒဏ္ေၾကာင့္ေရာ အိပ္ေရးပ်က္ထားသည့္ဒဏ္ေၾကာင့္ပါ ဒီမနက္ေတာ့ ကြ်န္မ ေက်ာင္းမသြားျဖစ္ေတာ့ပါ။ျဖဴကေတာ့ ေက်ာင္းသြားရန္ ျပင္ဆင္ရင္းႏွင့္ပင္

                    “ဖ်ားသြားျပီလား”     

        ဟု ကြ်န္မအား ေမးလာေလ၏။

                   “ညက မိုးမိထားလုိ ့ပါ”

       ဟု ကြ်န္မ ျဖဴ ့ကို အထိုက္အေလွ်ာက္ပင္ ေျဖလုိက္ရသည္။တေရးျပန္အိပ္လုိက္ျပီး အိပ္ရာမွျပန္ ႏိုးလာေလေတာ့ တျခားလူေတြ ေက်ာင္းသြားၾကပါျပီ။အေဆာင္ထဲတြင္ အေဆာင္ရွင္အပ်ဳိၾကီး တစ္ေယာက္ကလြဲျပီး ေက်ာင္းသူဆုိ၍ ကြ်န္မ တစ္ေယာက္တည္းသာ က်န္ေနရစ္ခဲ့၏။ေခါင္းမူးလွ်က္ႏွင့္ပင္ အိပ္ရာမွ လူးလိမ့္ထကာ မ်က္ႏွာသစ္သြားတုိက္လိုက္ရ၏။အတန္ငယ္ လန္းဆန္းလာျပီး ေနသာထုိင္သာ ရိွလာေလသည္။

       ေန ့လယ္ပိုင္း ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ျဖဴ ့ကို အေဆာင္ႏွင့္ ဆယ္မိနစ္ခန္ ့ပင္ ေ၀းေသာ ေကာ့ဂြန္းဂူဘုရားသို ့ သြားရန္ အေဖာ္စပ္လိုက္မိ၏။ကြ်န္မအေပၚ အလုိလုိက္ရွာသည့္ ျဖဴက ကြ်န္မ ႏွစ္ခါပင္ ေခၚစရာ မလို။လုိက္မယ္ဟုပင္ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ေလေတာ့သည္။

        ေန ့လယ္ပိုင္းတြင္ ကြ်န္မတုိ ့ႏွစ္ဦး ေက်ာင္းမတက္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ ထီးေလးတစ္လက္ကို ႏွစ္ေယာက္အတူ ေဆာင္းကာ ေကာ့ဂြန္းဂူဘုရားသို ့ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ျဖစ္ၾက၏။ မိုးရာသီဆုိေသာ္လည္း ဘားအံကြန္ပ်ဴတာတကၠသုိလ္ တည္ရိွသည့္ ဘားကပ္ရြာကေလးက ေန ့လယ္ပိုင္းအခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေနျခစ္ျခစ္ေတာက္ပင္ ပူျပင္းတတ္လွ၏။ ကြ်န္မတုိ ့ ႏွစ္ဦး လမ္းေလွ်ာက္ၾကရင္းႏွင့္ပင္ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီမွ ထန္းပင္မ်ား၊စိမ္းစိုစုိ စပါးခင္းမ်ားကို စိတ္ႏွလုံး ရႊင္ပ်စြာ လွမ္းၾကည့္ျဖစ္ၾကသည္။

         ေရွးေဟာင္းေကာ့ဂြန္းဂူဘုရားထဲသို ့ လွမ္း၀င္ေလေတာ့ ေအဒီ ၇- ရာစုကတည္းက တည္ေဆာက္ခဲ့သည့္ ေရွးေဟာင္းဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ အမ်ားအျပားကိုၾကည္ညိဳဖြယ္ ဖူးေမ်ွာ္ခြင့္ ရလုိက္၏။ထုိ ့အျပင္ ဂူနံရံထက္မွ ကပ္ထားလွ်က္ရိွေသာ အုတ္ခြက္ဘုရားမ်ားသည္လည္း တခ်ဳိ ့ေနရာမ်ားတြင္ ႏွစ္ကာလမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းထားမႈေၾကာင့္ ကြာက်ပ်က္စီးကာ အနာရြတ္အျဖစ္ တည္ရိွေနေလ၏။ေကာ့ဂြန္းဂူထဲတြင္ေတာ့

လင္းႏုိ ့မ်ားႏွင့္ ငွက္ကေလးမ်ား၏ တကြ်ိကြ်ိေအာ္ျမည္သံမ်ားကို ၾကားေနရသည့္အျပင္ ဂူနံရံၾကားမွ တေတာက္ေတာက္ စီးက်လာသည့္ ေရက်သံကုိလည္း စိတ္ဘ၀င္ၾကည္ရႊင္ဖြယ္ ၾကားရပါေသးသည္။ တကယ္ေတာ့ ေကာ့ဂြန္းဂူဘုရားသည္ ေအဒီ ၁၁-၁၂ရာစုတြင္ တည္ေဆာက္ထားေသာ

ေရွ ့ေဟာင္းပုဂံဘုရားထက္ပင္ ေရွးက်ပါေသးသည္။ လူသိနည္းတာေၾကာင့္ေရာ အေသးစား ဂူကေလးတစ္ဂူေလာက္သာ ျဖစ္သည္မုိ ့ပါ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိပ္မသိရွာေပ။သုိ ့ေသာ္လည္း ႏို္င္ငံျခား ခရီးသြားဧည့္သည္မ်ားက တစ္ခါတရံ အလည္လာေရာက္ ဖူးေမွ်ာ္တတ္ၾကပါသည္။ဘားအံျမိဳ ့ အနီးအနားတြင္ရိွွေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ စတိတ္ေက်ာင္းသားမ်ားသာမက ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ ့ရိွ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားကပါ ေကာ့ဂြန္းဂူဘုရားသုိ ့ လာေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ တတ္ၾကပါေသးသည္။

             နာရီ၀က္ခန္ ့ ေကာ့ဂြန္းဂူဘုရားဖူးျပီးေနာက္ ကြ်န္မတုိ ့ႏွစ္ဦးလည္း အေဆာင္သို ့ ျပန္ရန္ တုိင္ပင္ျဖစ္ၾကေလ၏။အေဆာင္သို ့ ျပန္ရန္ ကြ်န္မတုိ ့့ႏွစ္ဦး လမ္းေလွ်ာက္ရင္းႏွင့္ပင္ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း စကားေျပာဆုိျဖစ္ၾကသည္။အေဆာင္ေရာက္ခါနီးတြင္ ကြ်န္မတုိ ့ႏွစ္ဦးအနီးသို ့ ဆုိင္ကယ္တစ္စီး ထုိးဆုိက္လာေလ၏။

                   “ေႏြ ဒီေန ့ဖ်ားမ်ားဖ်ားသြားျပီလား ထင္ျပီး ကိုယ္ ေႏြတို ့အေဆာင္ကို လာေခ်ာင္းသြားေသးတယ္၊ အေဆာင္ပိုင္ရွင္ အစ္မၾကီးက ေႏြတို ့ ေကာ့ဂြန္းဂူသြားၾကတယ္ ဆိုလုိ ့ ကိုယ္လုိက္လာရတာပါ…”

           ဟု ဆုိုင္ကယ္ရပ္ရင္း စကားဆုိလာေတာ့သည္။စကားဆုိလာသူကို လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ မေန ့ညက ေတြ ့ ခဲ့ဖူးသည့္ သူပါပဲေလ။ျဖဴကေတာ့ အံ့ၾသသည့္အၾကည့္ႏွင့္ ကြ်န္မတုိ ့ကို ၾကည့္လုိ ့။ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ကြ်န္မတုိ ့ႏွစ္ဦး ခင္သြားခဲ့ပါလိမ့္ ဟု ျဖဴ သိခ်င္ေနမွာပဲေလ။သူကေတာ့ ခင္မင္ရင္းႏွီးေနသူလို စကားေတြ တရစပ္ႏွင့္ ေျပာေနေလ၏။

                     “ကိုယ့္နာမည္က မ်ဳိး၀င္းပါ…၊ကိုမ်ဳိးလုိ ့ ေခၚရင္လည္း ရပါတယ္…”       

                     “ျဖဴရဲ့ နာမည္အရင္းက ျဖဴျဖဴခုိင္ပါ….၊ျဖဴ ့သူငယ္ခ်င္းရဲ့ နာမည္အရင္းက ေႏြေ၀လင္းပါ…”   

            ျဖဴကေတာ့ ကြ်န္မတုိ ့၏ အမည္ကို အထုိက္အေလွ်ာက္ပင္ မိတ္ဆက္ေပးလုိက္သည္။သူကေတာ့ သူေျပာခ်င္ရာ ေျပာျပီးေနာက္ ကြ်န္မတုိ ့ႏွစ္ဦးကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ဆုိင္ကယ္ကုိ ၀ီးခနဲ ေနေအာင္ ေမာင္းထြက္သြားေတာ့သည္။

                                               @@@

            ေနာက္တစ္ေန ့မွစ၍  ကြ်န္မတုိ ့စာသင္ခန္းေရွ ့တြင္ သူ ေယာင္လည္လည္ႏွင့္ ရပ္ေစာင့္ေနသည္ကို ကြ်န္မတုိ ့ႏွစ္ဦးစလုံး ေတြ ့လုိက္ရသည္။ကြ်န္မတို ့ကို ျမင္ေတာ့ မခ်ိျပဳံး ျပဳံးျပကာ သူ ့ေခါင္းကို ခပ္ဖြဖြေလး ဖြပစ္ေနေလ၏။ကြ်န္မတုိ ့ႏွစ္ဦးလည္း သူ ့အမူအရာကို လွမ္းၾကည့္ကာ ျပဳံးျပလုိက္မိၾကသည္။ျဖဴကေတာ့ ျပဳံးေယာင္သမ္းေနသည့္ ကြ်န္မမ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ကာ တစ္စုံတစ္ရာ အေလးအနက္ စဥ္းစားဟန္ ျပဳေနသည္ကို ေတြ ့လုိက္ရ၏။ျဖဴ၏ စူးစမ္းမႈေၾကာင့္ ကြ်န္မ အျပဳံးကို တမင္တကာ ရုပ္သိမ္းလုိက္ရသည္အထိပင္။

            သူသည္လည္း ေယာက်ၤားတကာတို ့ ျပဳမူေနက်အတုိင္း လြယ္လြယ္ေလးရမည္ ထင္ျပီး ကြ်န္မ၏ အခ်စ္ကို ခူးဆြတ္ခ်င္ေနလုိ ့မ်ားလား ဟု တစ္ကိုယ္တည္း ေတြးၾကည့္မိရင္း ကြ်န္မ မ်က္ႏွာ သုန္မႈန္လာမိေတာ့သည္။

           အခ်စ္ႏွင့္ပတ္သက္ျပီး ယုံၾကည္သက္၀င္ႏိုင္ဖုိ ့ ကြ်န္မအတြက္ ခဲယဥ္းေနျပီပဲေလ။ထိုအခ်စ္လို ပူျပင္းလွသည့္အရာကို ကြ်န္မ မရယူခ်င္။ဒီလို အခ်စ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အပူမီးကို  မီးမေလာင္ခင္ ကတည္းကပင္ ကြ်န္မ တားဆီးဖုိ ့ လုိအပ္လွွသည္ပဲ မဟုတ္လား။

                                                    @@@

         သို ့ေသာ္လည္း သူႏွင့္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ရင္းႏွီးရာမွ စ၍ သူ၏ ကြ်န္မအေပၚ ျပဳမူတာေလးေတြကို ကြ်န္မ သာယာတတ္လာေလျပီ။တစ္ေလာက ကြ်န္မအတြက္ဆုိျပီး ေရာင္စုံခဲဖ်က္ရုပ္ကေလးေတြ လာေပးသြားသည္။ ဒီေန ့လည္း ကြ်န္မအတြက္ ၾကိဳးၾကာရုပ္ကေလးေတြ စတင္ေခါက္ေနပါျပီဟု လာေျပာသြားေသး၏။အမွန္အတုိင္း ၀န္ခံရမည္ဆုိလွ်င္ ကြ်န္မအေပၚ ဂရုတစိုက္ အေရးတယူလုပ္ေပးမည့္ တစ္စုံတစ္ဦးကို ေတာင့္တမိရာမွစ၍

သူ ့အေပၚ သံေယာဇဥ္တြယ္တာသြားခဲ့ရသည္။ ထုိအရာကို အခ်စ္ဟူ၍ ေခၚဆုိတတ္ၾကပါသလား။ ကြ်န္မကိုယ္တုိင္ မေသခ်ာမေရရာပါဘဲ တြယ္တာစရာေလးတစ္ခုလုိ ဆုပ္ကိုင္ေနမိျပီေလ။

            တြယ္တာစရာေလးတစ္ခု…ဟု တုိးဖြဖြ ရည္ရြတ္ၾကည့္မိရင္း တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ အတိတ္က အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္ေျပာင္း နာက်င္လာမိေတာ့သည္။အေဖလည္း အေမ့ကို ခ်စ္ခဲ့လုိ ့သာ လက္ထပ္ၾကတာပဲေလ။အခ်စ္ႏွင့္ လက္ထပ္ျခင္း ထပ္တူက်သြားသည့္တိုင္ လက္ထပ္ျပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္မႈအတိႏွင့္ ျပီးဆုံးသြားၾကသည္မွ မဟုတ္ေလပဲ။ကြ်န္မအေပၚ အဆုံးစြန္ခ်စ္ခဲ့ဖူးသည့္ အေဖကုိယ္တုိင္ေတာင္ ကြ်န္မတုိ ့ သားအမိတေတြ မုန္းလာေအာင္ လုပ္ရက္သည္ပဲေလ။ တျခားသူစိမ္းေယာက်ၤားေတြကို  ဘယ္သတၱိမ်ဳိးႏွင့္ ကြ်န္မ ယံုၾကည္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ကြဲရွသြားခဲ့သည့္ ဖန္ကြဲစမ်ားကို လုိက္လံေကာက္ယူရင္း ထုိဖန္ကြဲစေတြေၾကာင့္ ကြ်န္မ ေသြးစုိ ့လာခဲ့ရပါျပီ။သည္ေတာ့လည္း ေနာက္ထပ္ ကြဲရွတတ္သည့္ ဖန္ခြက္မ်ားကို မကိုင္ရဲခဲ့တာ ကြ်န္မ မွားမ်ား မွားသြားခဲ့ျပီလား။

             ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္မ မကိုင္ရဲခဲ့သည့္ ဖန္ခြက္တစ္လုံးက ကြ်န္မထံ အေရာက္ လွမ္းလာေနပါျပီ။ ထုိဖန္ခြက္ကို  လက္ခံထားရမည္လား… တစ္ေနရာရာမွာ စြန္ ့ပစ္လုိက္ရမည္လား…၊ကြ်န္မ မစဥ္းခ်င္ေတာ့ျပီ။

                                                  @ 

            ထုိညက အတိတ္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ဖူသည့္ အိပ္မက္ဆုိးကို မေမွ်ာ္လင့္ထားပါဘဲ တုန္ရင္လႈိက္ေမာဖြယ္ မက္ျဖစ္ခဲ့၏။

           တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေဒါသတၾကီး ေအာ္ငစ္ေနၾကသည့္ အသံႏွင့္အတူ မုိးျခိမ္းသံ တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္း ရြာခ်လွ်က္။

လွ်ပ္စီးတစ္ခ်က္ အလက္ေတြေတာ့ ထုိျမင္ကြင္းမ်ဳိးကို ျမင္လုိက္ရသည့္ ဆယ္ႏွစ္သား ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေတြ လွ်ံက်လို ့။ထုိ ့ေနာက္ လႈိက္တက္လာသည့္ ရင္ေခါင္းသံၾကီးျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ငိုယုိေနသည့္ အသံ။

           ကြ်န္မ အထိတ္တလန္ ့့့ျဖစ္ကာ အိပ္ရာထဲကေန လန္ ့ႏိုးလာရေတာ့သည္။အသက္ကို ဖုတ္လႈိက္ဖုတ္လႈိက္ ရႈသြင္းရႈထုတ္ျပဳရင္း ေမာပန္းလြန္းလွပါျပီ။အာေခါင္မ်ား ေျခာက္ကပ္လာကာ ေရငတ္လာသလုိ ျဖစ္လာေတာ့သည္။မီးခလုတ္ကို ဖြင့္ရင္း ေသာက္ေရအုိးထဲမွ ေရကို ႏွစ္ခြက္ဆက္တုိက္ ဆင့္ေသာက္လိုက္ရ၏။သို ့ေသာ္လည္း ခုနက မက္ခဲ့ေသာ အိပ္မက္ဆုိးကို သတိရေနမိဆဲ။အျပင္ဘက္မွာလည္း မုိးေတြ သည္းစ ျပဳေနေပျပီ။

         ကြ်န္မ၏ အေတြးေရာင္စဥ္တန္းထဲတြင္ေတာ့ အတိတ္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ဖူးသည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားကိုသာ မိုးေရစက္မ်ားျပဳိက်လာသလုိ သတိရလာမိေလ၏။                
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္)
ဒုတိယပိုင္း  - http://htawoo.blogspot.com/2013/09/blog-post_15.html
                                                                                                           ေထာ္ဦး(ဘားအံကြန္ပ်ဴတာ)
   ၂၀၁၄၊ဇန္န၀ါရီလထုတ္ Treasure Land မဂၢဇင္း