ထာ၀ရ အေဖာ္မြန္

ည။

အိပ္ရာထက္မွာ လဲေလ်ာင္းရင္း နာရီသံ တခ်က္ခ်က္ ျမည္သံနဲ႔ အတူ ႂကြက္ေတြ အခ်င္းခ်င္း တကၽြတ္ကၽြတ္ ေဆာ့ကစား ေနၾကတဲ့ အသံကုိ ၾကားေနရတယ္။

မ်က္ရည္ေတြ အလုိလို စီးက် ေနမိရင္းနဲ႔ ရြာကို သတိရ မိတယ္။ ရြာမွာဆုိ လယ္ေတာထဲ ဆင္းၿပီး ႂကြက္ေထာင္ဖမ္းၾက။ ဖမ္းလာတဲ့ လယ္ႂကြက္ေတြကို အေရျပားလွန္ ဆားျဖဴးၿပီး ကင္စား တတ္ၾက တာေတြကို ေတြးမိရင္း စိတ္ထဲအလုိလုိ ၀မ္းနည္း လာမိတယ္။
ဒီေရာဂါပိုး ကူးစက္ ခံရေတာ့မွ ငါဘာျဖစ္လု႔ိမ်ား ရြာကို လြမ္းေနမိပါလိမ့္။ ေငြဟာ အရာရာကို ေျပာင္းလဲ ေပးႏုိင္မယ္ ထင္ခဲ့မိလို႔ ဒီလိုဘ၀မ်ဳိး ငါခံ ယူလုိက္မိတာ။ ဆင္းဆင္း ရဲရဲနဲ႔ ရြာမွာ ေနခ့ဲရတဲ့ ဘ၀ေလးကို ငါမႏွစ္ၿမိဳ႕ေတာ့လုိ႔ ဒီမွာ တစ္ေယာက္တည္း ကုန္း႐ုန္း ရွာေဖြခဲ့တာေတြ။ ဒါေတြဟာ ငါ့မိသားစုေတြကို ေငြပို႔ ေပးႏုိင္ဖုိ႔ အေကာင္းဆံုး အခြင့္အေရးပဲေလ။ ဒါေပမဲ့ ငါဒီလို ခံစားေနရမွန္း မိသားစုေတြက ဘယ္သိႏုိင္ လိမ့္မလဲေလ။

............................................................................................................

အိပ္ေရး ပ်က္တဲ့ည။

ၿမိဳ႕ျပင္မွာ ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ေလးရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ ပုရစ္သံက လြဲၿပီး ဘာအသံမွ သိပ္မၾကားရဘူး။ဒီညမွ ထူးထူးျခားျခား ဆုိင္ကယ္သံေတြ၊ ဆိုက္ကားသံေတြ ၾကားေနရသလုိပဲ။အင္း၊ဆုိက္ကား။ ေစ်း၀ယ္ထြက္တုိင္း သူ႔ဆုိက္ကားကို အျမဲစီးေနက်၊ ကၽြန္မလည္း သူ႔ကို သတိ ရေနမိတယ္။ကၽြန္မလို အပ်က္မ တစ္ေယာက္ကို သူက ဘာျဖစ္လုိ႔ မရြံရွာပါလိမ့္။ “အပ်က္မ”လုိ႔ ဆုိလုိက္တာနဲ႔ ဆုိက္ကားသမား အမ်ားစုႏွာ ေခါင္း႐ႈံ႕ၾကၿပီး လုိက္ပို႔ေပးခ်င္စိတ္ မရွိၾကတဲ့ အထဲမွာ သူက ထူးထူးျခားျခား ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား လုိလိုခ်င္ခ်င္ လိုက္ပုိ႔ေပးေနရွာပါလိမ့္။ တစ္ခါတေလ စိတ္လုိလက္ရနဲ႔ ဒီအေၾကာင္းကို ေမးၾကည့္မိေတာ့ သူက-



“လူအခ်င္းခ်င္းပဲေလ၊ဘာေတြ ရြံစရာ ရွိလို႔လဲ အစ္မရယ္၊ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္မွ ေရြးပိုင္ခြင့္ မရတာပဲေလ”လုိ႔ ေျပာေတာ့ ကၽြန္မ အလုိလုိ ေနရင္း ၀မ္းသာ လာမိတယ္။ ဘာလုိလိုနဲ႔ သူနဲ႔ ကၽြန္မ စကား တစ္ခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစ ေျပာရင္းက ခင္မင္လာပါၿပီ။ သူကၽြန္မကုိ ခင္မင္ေနမိမွန္း သူ႔မ်က္၀န္းေတြက တစ္ဆင့္ ေတြ႕ျမင္ ေနရတယ္။ ကၽြန္မ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ က်ားသတၱ၀ါေတြရဲ႕ ရမၼက ္မ်က္လံုးမ်ဳိး သူ႔ဆီမွာ မေတြ႕ျမင္မိတာ ထူးဆန္း ေနသလိုပဲ။



တစ္ခါတေလ ကၽြန္မ ဆုိက္ကားသမား အုပ္စုရွိရာကို ျဖတ္ေလွ်ာက္မိေတာ့ သူတုိ႔ေတြက-

“ပပ၀တီေလးက ခ်စ္စရာေလး၊ဒါေပမဲ့ အတြင္းသားက ပုပ္ေစာ္နံတယ္ေလ၊ဟားဟားဟား”

ဆုိၿပီး ရိလံုးေထ့လံုးနဲ႔ ကၽြန္မကုိ ဟားၾကတယ္ေလ။ ေနာက္ေန႔လည္း ေရာက္ေရာ ကၽြန္မကုိသူက-

“အစ္မ ေနာက္တစ္ခါ ဒီဘက္ကို မျဖတ္ ေလွ်ာက္ပါနဲ႔၊ သူတုိ႔ေျပာတာေတြ အစ္မၾကားရင္ စိတ္ဆင္းရဲလိမ့္မယ္”လုိ႔ တားရွာတယ္။



ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မကို သိပ္မသိၾကတဲ့ ၿမိဳ႕မ ေစ်းႀကီးဆီ သူပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ ဆုိက္ကားနင္းၿပီး လုိက္ပို႔ေပးရွာတယ္။ သူ႔ကို ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့-

“ၿမိဳ႕ျပင္က ေစ်းဆုိင္ေတြ ေစ်းႀကီးလို႔ပါ အစ္မ”လုိ႔ ရွက္အမ္းအမ္းနဲ႔ ေျပာရွာတယ္ေလ



ကၽြန္မ သိတာေပါ့။ၿမိဳ႕ျပင္ ေစ်းဆုိင္မွာ ဆုိရင္ ေစ်းသည္ေတြက ကၽြန္မ ဒီအလုပ္ လုပ္ေနမွန္း သိေနၾကလုိ႔ေလ။ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မနက္ပုိင္း ေရာင္နီ ထြက္တာနဲ႔ သူနင္းတဲ့ ဆုိက္ကားေလးကို စီးရင္း ေစ်း၀ယ္ ထြက္ျဖစ္တုိင္း ကၽြန္မ ေပ်ာ္ရႊင္ ေနမိတယ္။အႏွစ္သာရ ရွိတဲ့ တစ္ခဏတာ ဘ၀ ေလးပါပဲဆုိတာ ကၽြန္မ သိခြင့္ ရခဲ့လုိ႔ေလ။ ဒါေပမဲ့...

...............................................................................................................

ဒါေပမဲ့ကၽြန္မဆီ ဒီေရာဂါဆုိးႀကီး ၀င္ေရာက္လာကတည္းက ဘယ္သူနဲ႔မွ ေတြ႕ခ်င္စိတ္မ ရွိေတာ့ဘူး။တစ္ေန႔ သူမနက္ ေစာေစာလာ ေတာ့-

“အစ္မမင္းကို တစ္ပတ္စာ ေငြႀကိဳ ေပးထားလုိက္မယ္။ မင္း၀ယ္ခ်င္တာ ၀ယ္လာခဲ့၊ၿပီးရင္ အထုပ္ေတြကို အိမ္ေရွ႕မွာပဲ ခ်ိတ္ထားလိုက္။အစ္မ အခုတစ္ေလာ ဘယ္သူနဲ႔မွ ေတြ႕ခ်င္စိတ္ မရွိဘူး”လုိ႔ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာထားလုိက္တယ္။စိတ္ဓာတ္ ၿပိဳလဲက်ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မအတြက္ အား ေပးလာမယ့္ လက္တစ္စံု လုိအပ္ရဲ႕လား။ဟင့္အင္း၊ကၽြန္မ အတြက္ေတာ့ ဒီလို အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ တစ္ ေယာက္တည္းပဲ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေနခ်င္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အထီးက်န္တဲ့ ေ၀ဒနာက ပုိၿပီးႀကီးစုိး လာသလုိပါပဲလားကြယ္။

...............................................................................................................

မနက္မုိးစင္စင္ လင္းလာၿပီ။ စိတ္ထိခိုက္ၿပီး မစားႏုိင္ မေသာက္ႏုိင္နဲ႔ လူကလည္းတျဖည္း ျဖည္း ပိန္က်လာၿပီ။ အခုတစ္ေလာ ၀မ္းလည္း မၾကာခဏ သြားေနရလို႔ လူလည္း ပင္ပန္းႏြမ္းခ်ည့္ ေနေတာ့တာပဲ။အျပင္ထြက္ၿပီး တစ္ခုခု ၀ယ္စားဖုိ႔ က်ေတာ့လည္း လူေတြရဲ႕မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲကို ရြံမုန္းေနမိလုိ႔ အျပင္ထြက္ခ်င္ စိတ္ေတာင္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ကိုယ္သားကိုယ္ေရ နီစပ္စပ္ျဖစ္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး-

“ျမန္ျမန္ ေသရင္လည္း ေအးတာပါပဲ၊ဘာျဖစ္လုိ႔ မေသရတာလဲ”လုိ႔ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ က်ိန္ဆဲေနမိတယ္။ ျပတင္းေပါက္က တစ္ဆင့္ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြကို တေငးတေမာ ၾကည့္ရင္း ရြာကို သတိရမိလာေလေတာ့ မ်က္ရည္ ရစ္၀ဲလာျပန္တယ္။မ်က္ေတာင္ကို တဖ်တ္ဖ်တ္ ခတ္ရင္း “ငါဘာဆက္လုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ”လုိ႔ ေတြးေနမိတယ္။





ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသေၾကာင္းၾကံရင္ေရာ။ဟင့္အင္း၊မေသခင္စပ္ၾကား နာက်င္ ခံစားေနရ

တာေတြကုိ ကၽြန္မ ေၾကာက္တယ္။မေသဘဲ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားရင္ေရာ။ ျဖစ္လာမယ့္ အက်ဳိးဆက္ေတြကို ကၽြန္မ ခံႏိုင္ရည္ ရွိလိမ့္မွာ မဟုတ္ဘူး။အထီးက်န္တဲ့ ဘ၀ေလးကို ဘယ္လုိမ်ား ကုစားႏုိင္ပါလိမ့္လို႔ ကၽြန္မ ေၾကကြဲစြာ ေတြးေနမိရင္းနဲ႔။

...............................................................................................................



မနက္ေစာေစာစီးစီး သူကၽြန္မဆီ ေရာက္လာတယ္။ကၽြန္မကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး-

“အစ္မရယ္ ဘယ္လုိျဖစ္သြားတာလဲ”



“မင္းထင္သလုိပါပဲ၊အစ္မမွာ ေရာဂါပိုး ရွိေနၿပီ”





ကၽြန္မဒီလုိေျပာလုိက္ေတာ့သူကက႐ုဏာသက္တဲ့မ်က္၀န္းနဲ႔-

“အစ္မေရဘာမွအားမငယ္ပါနဲ႔၊အစ္မနားမွာ ကၽြန္ေတာ္ အျမဲရွိ ေနမယ္”



သူ႔ကိုခပ္ေတြေတြ စိုက္ၾကည့္ေနမိရင္းနဲ႔ အာေစး မိထားသလို ကၽြန္မ ဘာေျပာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။သူကဆက္ၿပီး-

“အစ္မကို ေတြ႕စကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ေနတာပါ အစ္မရယ္။ တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆုိတာ တူတူအိပ္ၾကမွ ခ်စ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။အစ္မ ဘယ္လို ဘ၀ပဲ ေရာက္ေရာက္၊ အုိကုန္ကုန္ ေျပာရရင္ အစ္မဒီလုိ အေျခအေနမ်ဳိး ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အားေပးေဖာ္ေလးေလာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ခြင့္ ရခ်င္ပါတယ္ အစ္မ”



သူ႔အေျပာကို နားေထာင္ၿပီး ကၽြန္မ မ်က္ရည္ ရစ္၀ဲလာေတာ့တယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္မဒီလို အခ်စ္မ်ဳိးကို လိုအပ္ေနတာ ၾကာၿပီ။အထီးက်န္တဲ့ ေ၀ဒနာကို ကုစားဖို႔ ဒီလို အခ်စ္မ်ဳိး ေပးလာတဲ့ သူကုိ ေက်းဇူး အထပ္ထပ္ တင္ေနမိတယ္။ၿပီးေတာ့-

“အစ္မ ဒီမနက္ အျပင္ထြက္ၿပီး ဘုရားဖူးခ်င္တယ္၊မင္းလုိက္ပုိ႔ ေပးမလား”လုိ႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။

...............................................................................................................

“ဘယ္လုိ၀ဋ္ေႂကြးမ်ားေၾကာင့္လဲ၊

အေဖာ္မဲ့ငါ့ဘ၀ထဲ၊

တစ္ခါမွအသည္းလည္းမကြဲခဲ့ဖူးပါကြယ္။

အၾကင္နာကင္းမဲ့စိတ္အားေလးငယ္

...................

လြမ္းလုိ႔ေနဆဲကိုယ့္ဖူးစာရယ္”



သူနင္းတဲ့ဆုိက္ကားေလးကိုစီးရင္းလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေန ပ်ံ႕လြင့္လာတဲ့ အဆုိေတာ္ “ေနေန”ရဲ႕ ဖူးစာရွင္ သီခ်င္းေလးကို နားဆင္ ေနမိတယ္။ အခုတစ္ေခါက္ ဆိုက္ကားစီးရတာ ကၽြန္မ အတြက္ေတာ့ ရင္မွာအေပါ့ပါးဆံုးပဲ။ပ်ံ႕လြင့္လာတဲ့ သီခ်င္းသံစဥ္ေလးကို နားဆင္ရင္းနဲ႔ ဆုိက္ကား နင္းေနရွာ သူေလးကို ကၽြန္မ လိႈက္လႈိက္လွဲလွဲ ျပံဳးျပ ေနမိေတာ့တယ္။သူတန္ျပန္ ျပံဳးျပလာတဲ့ တစ္ခဏတာ အခ်ိန္ေလး အတြင္းမွာ ကၽြန္မ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ခပ္ျမန္ျမန္ ခ်မွတ္လုိက္မိတယ္။ကၽြန္မမွာ “ထာ၀ရ အေဖာ္မြန္”ရွိေနၿပီ ဆုိတာကိုေလ။

                                               ေထာ္ဦး၊ဘားအံကြန္ပ်ဴတာ၊

                                              (Teen မဂၢဇင္း၊ဇြန္လ ၂၀၁၂)

(ဒီဇင္ဘာလ ၁ရက္ေန ့တြင္ က်ေရာက္ေသာ ကမာၻ ့AIDS တုိက္ဖ်က္ေရးေန ့
  သို ့ အမွတ္တရ...)